Индонезиска Кујна

Гастрономија

Индонезиската кујна е разновидна, делумно поради тоа што Индонезија е составена од околу 6.000 населени острови од вкупно 18.000 од најголемиот светски архипелаг.   Постојат многу регионални кујни, често засновани под културни и странски влијанија.   Регионално, индонезиската кујна варира во голема мера и подлежи под различни влијанија. Во текот на својата историја, Индонезија учествувала во трговијата, поради нејзината локација и природните ресурси. Покрај тоа, домородните техники и состојки на готвење на Индонезија биле под влијание на Индија, Блискиот Исток, Кина, и на Европа. Шпанските и португалските трговци произвеле нов свет произвoди, дури и пред Холанѓаните да го колонизираат поголемиот дел од архипелагот. Индонезиските острови на “Moluccas” (Малуку), кои се познати како "Спајс Острови", исто така придонеле за воведување на мајчини зачини (како што се каранфилче и морско оревче) за индонезиската и глобалната кујна.

Некои популарни индонезиски јадења како што се: nasi goreng, gado-gado, sate, soto се јадат насекаде во земјата и сметаат за индонезиски национални јадења.

Суматранската кујна, на пример, често има влијание од Блискиот Исток и Индија, каде многу се употребува зачинето месо и зеленчук, како што се гулаи и кари и е се поавтохтона со јаванската кујна. Кујната од Источна Индонезија е слична на полинезиската и меланезиската кујна. Состојки од кинеската кујна може да се видат и во индонезиската кујна: храната како “Bakmi” (тестенини), “Bakso” (топки месо или риба) и “Lumpia” (ролни) се целосно асимилирани.

Некои популарни јадења, кои потекнуваат од Индонезија сега се заеднички со поголемиот дел на Југоисточна Азија. Индонезиските јадења како што се “Satay”, “Beef rendang” и “Sambal” се омилени во Малезија и Сингапур. Јадењата базирани на соја, како варијации на “Tofu”(Tahu) и “Tempe”, се исто така многу популарни. “Tempe” се смета за јавански изум, локална адаптација на ферментација и производство на храна базирана на соја. Друга ферментирана храна е “Oncom”, на некој начин слична на “Tempe” но со користење на различни бази (не само соја), создадени од различни габи, кои се особено популарни во Западна Јава.

Индонезиските оброци најчесто се јадат во комбинација на лажица во десната рака и вилушка во левата рака (да се стави храната во лажицата), иако во многу делови на земјата, како што е Западна Јава и Западна Суматра, се јаде само со раце. Во ресторани или домаќинства каде најчесто се користат раце при јадење, како морската храна “Foodstalls”, храната во традиционалните сундански ресторани, или храната во источно јаванските ресторани “Pecel lele” (пржен сом ) и “Ayam goreng” (пржено пилешко), храна од тезги, тие обично се служат во “Kobokan”, со сад за вода, со парче лимон во него, за да им даде свеж мирис. Оваа чаша вода не треба да се конзумира, сепак таа се користи за да се измијат рацете, пред и по јадење. Јадењето со стапчиња генерално може да се најде само на тезги или ресторани каде служат Индонезиски адаптации на кинеска кујна, како што “Bakmie” или “Mie ayam” (пилешкo) “ Pangsit” (wonton),” Mie goreng “(пржени тестенини) и “ Kwetiau goreng” (тестенини со пржен рамен ориз).

Зачини и други ароми

"Rempah" е индонезиски збор за зачин, додека "bumbu" е индонезиски збор за мешавина од зачини и најчесто се појавува во имињата на некои мешавини од зачини, сосови и зачинети пасти . Светски познатите " Спајс Острови ", на индонезискиот остров Малуку придонесоа за воведување на своите родни зачини во светската кујна. Зачините како “Pala” (морско оревче), “Cengkeh” (каранфилче), и “Galangal” (Лаос) потекнуваат од Индонезија. Многу е веројатно дека “Lada hitam” (црн пипер), ”Kunyit” (куркума), “Sereh” (лимонова трева), “Bawang merah” (шалот), “Kayu manis” (цимет), “Kemiri” (храст од Тихиот Океан), “Ketumbar” (коријандер), и “Asam Jawa” (тамаринд) беа донесени од Индија, додека “Jahe” (ѓумбир), “Daun bawang” (младо кромитче) и “Bawang putih” (лук) беа донесени од Кина. Зачините од копнотото на Азија беа донесени уште на почетокот, во античките времиња, со што тие станаа составни состојки во индонезиската кујна.

Во антички времиња, царството на тектонскиот појас и подоцна султанство од Бантен, беа добро познати како главните производители на црн пипер во светот. Исто и поморските империи на Шривијаја и Мајапахит профитираа од трговија на профитабилен зачин меѓу островите со Кина и Индија. Подоцна Холандската источноиндиска компанија тргуваше зачини меѓу Индонезија и светот. Индонезиската наклонетост за топла и зачинета храна беше збогатена кога Шпанија воведе чили пиперка во регионот на Новиот Свет во 16-ти век. Топлата и зачинета храна стана важен дел од индонезиската кујна. “Dabu-Dabu” е севернo сулавесkи стил на самбал со сецкани свежи домати, чили, и лимонов сок. Традиционално подготвен, денес Самбалот е достапен како индустриски преработен производ во шишиња или тегли.

Соја сосот е исто така важна арома во индонезиската кујна. “Kecap asin” (соја сос) беше усвоена од кинеска кујна, сепак Индонезиски преработен во “Kecap manis” (сладок соја сос) со додавање на дланка шеќер во соја сос. Слаткиот соја сос е важен маринир за месото и рибата, како и за рибите на скара. Слаткиот соја сос е исто така важна состојка за “Semur”- индонезиската чорба. Една од главните карактеристики на индонезиски кујна е широката примена на кикириките во многу индонезиски јадења, како “Satay”,” Gado-gado”,”Karedok”, “Ketoprak”, и “Pecel”. “Gado-gado” и “Sate” се сметаат за индонезиски национални јадења. Кокосот се наоѓа во изобилство во тропската Индонезија и уште од античките времиња Индонезијците развиле различни намени за ова растение. Широката употреба на кокосовото млеко во јадења во текот на архипелагот е уште една од карактеристиките на индонезиската кујна. 

Оброци

Традиционален оброк во Јава за време на колонијалниот период бил “Selamatan”.

Во западна и централна Индонезија, главниот оброк обично го готви во доцните утрински часови, и се консумира околу пладне. Во многу семејства поставуваат оброк на маса, но не почнуваат со јадење се додека не се соберат сите членови на семејството. Поради тоа, повеќето од садовите се изработени така што во нив може да остане јадење дури и ако се остави на масата на собна температура на подолго време. Истите јадења потоа повторно се загреваат како оброк во вечерните часови. Оброкот вклучува супа, салата (најчесто зеленчук со лук) и главно јадење. Во источна Индонезија, на островите Папуа и Тимор, каде што климата е често многу посува, оброците се сведуваат на други извори на јаглехидрати, како што саго и / или корен од зеленчук. Источно од линијата Валас, на Екозона, флората и фауната е сосема поразлична од онаа на островите на запад, па оттука и прехранбените производи.

Нутриционизам 

Голема доза на јаглени хидрати во индонезиската кујна доаѓа од оризот. Изворот на протеини во Индонезија доаѓа од производите грав и соја, кои се обработени во Тофу и Темпех. Често се конзумираат и јајцата, живината и месото. Повеќето од мастите доаѓаат од маслото за јадење (кокосово масло) кај пржените јадења, кокосовото млеко, кикириките, како и месото. Некои индонезиски јадења со овошје и зеленчук како што се овошјето “Rujak”, “Gado-gado”, “Karedok”, “Pecel”, “Lalab”, “Capcay”, “Tofu” и “Tempeh” се познати како здрава храна со малку масти. “Tempeh” на пример, е познато дека е замена за месо за вегетаријанците. Од друга страна некои јадења, особено “Gorengan” (пржен) и оние јадења кои се карамелизирани со кокосово млеко, како што е “Rendang” и “Gulai”, се неверојатно вкусни, но богати со масти и холестерол. Храната од козјо месо како “Gulai” и “Soto” дефинитивно се категоризираат како нездрав избор на исхрана, поради тоа што се богати со заситени масти и холестерол.

Автентично традиционално индонезиско домашно готвење е свежо готвење и се консумира секојдневно со минимални или никакви преработки или конзервирана храна, што значи постои минимална количина на конзерванси и натриум. Повеќето состојки можат да се набават свежи во раните утрински часови од локалните традиционални пазари, се варат околу крајот на утрото и се консумираат главно за ручек. Остатоците од ручекот се чуваат на собна температура и пред да се конзумираат се загреваат и се консумира одново за вечера.

Традиционално, индонезиските јадења ретко се чуваат на подолг временски период, со тоа што повеќето од овие јадења се готват и се консумираат во ист ден. Некои исклучоци се однесуваат на сушената, солената, и преработената храна. На пример, сувиот ренданг е безбеден за консумирање и по неколку дена. Денес технологијата на ладење е достапна во повеќето домаќинства. Тропските микроби, исто така можат да придонесат за случаи со труење со храна, особено кај странците за време на нивниот престој во Индонезија.