Внимавај што ќе помиÑлиш, можеби ќе го изедеш!

Можете да го јадете најздравиот оброк, но ако тој е проÑледен или му претходат токÑични миÑли,
тогаш и варењето на храната ќе биде буквално токÑично бидејќи недоволно иÑкориÑтените прехрамбени производи отпуштаат вид отрови во нашето тело, па тие понатаму Ñе таложат како маÑти и целулит, а тоа е токму она што не’ учи Ñовремената култура да го одбегнеме!
Во очи на празниците за време на кои Ñе јаде повеќе од она што Ñечиј желудник може да Ñобере, ние како народ, а верувам и многу други народи, Ñе опÑеднуваме Ñо храна до тој Ñтепен што Ñе преработуваат тони пиперки, Ñе конзервираат тегли и тегли туршии, Ñе прават огромни подготовки, па дури и Ñе товат праÑиња, Ñе’, Ñамо да има доволно храна за време на празниците. Ваквото однеÑување ме тера на размиÑлување . Хранењето е нешто што рутинÑки го правиме. Понекогаш, кога Ñме преокупирани Ñо други работи, храната Ñе Ñведува на нешто толку вообичеано и неважно, толку попатно, што не ни помниме што Ñме јаделе, ниту Ñо кого, а уште помалку Ñме одвоиле време да уживаме во нејзиното конÑумирање.
Во такви моменти Ñе Ñнаоѓаме Ñо геврек од улица, Ñендвич кој нема никаков вкуÑ, чоколатце, што и да е, па дури и кафе Ñо многу шлаг, Ñамо колку ,,желудникот да не работи на празно’’. Јадењето го Ñведуваме на нешто толку банално бидејќи ни одзема врeме од други поважни работи. Од друга Ñтрана, не поÑтои ниту еден битен момент во нашиот живот кој не бил пропратен од длабоко промиÑлено мени, традиционални рецепти и адети, Ñоодветни мезиња за Ñоодветни пригоди и ред други протоколи. Оттука, можеме да претпоÑтавиме дека храната, како неизоÑтавен дел од нашите потреби и навики, и нашиот Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ неа не е Ñамо едноÑтаво задоволување на физиолошките потреби, туку е и неизоÑтавен дел од тоа кои Ñме, од нашето и ментално и пÑихолошко битие, од нашиот Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ Ð½Ð°Ñ Ñамите.
Ðекогаш, и’ придаваме големо значење бидејќи го менува нашето раÑположение, не’ ÑпаÑува од депреÑивни или тажни миÑли, му дава значење на нашиот живот кога ја делиме Ñо луѓето кои ни Ñе важни, но храната има и темна и не толку популарна Ñтрана кога некои граници Ñе преминуваат. Кога храната Ñтанува опÑеÑија, влегуваме во борба Ñо Ð½Ð°Ñ Ñамите, Ñе трудиме да изгубиме неколку килограми а влегуваме во магичен круг на не-решавање на Ñуштината на проблемот. Ðекои култури имаат изразено фетишизен Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ храната. Ðа пример, Јапонците и Французите, имаат иÑклучително хедониÑтички контекÑÑ‚ кога конÑумираат храна, иако можеби оние иÑточњаците Ñе далеку поперверзни; но Ðмериканците на пример, тотално ја побркале работата.
Имено, во нивната култура, здравата храна и здравиот и млад изглед Ñе во поÑтојана конфронтација Ñо брзата храна, огромниот број на морбидно дебели, конÑтантните емиÑии за здрава иÑхрана и неможноÑта да Ñе изборат Ñо тој проблем. Колку повеќе Ñе преокупираат Ñо храна толку повеќе Ñе појавуаат проблеми кои Ñе поврзани Ñо неа. Ситуацијата дури може да биде и загрижувачки алармантна кога во предвид Ñе земаат Ñите оние млади луѓе Ñо тела на моржови, и потоа Ñите оние оÑтанати Ñо тела на Памела ÐндерÑон и години на Клинт ИÑтвуд.
Кога Ñтанува збор за тоа како ја третираме храната, треба да имаме на ум дека и таа не’ третира наÑ. И тоа не во моментот кога ја јадеме, туку уште и порано, во моментот кога миÑлиÑме на неа, кога Ñе прашуваме што да јадеме а што би било добро за наÑ. И уште нешто, некогаш не му веруваме на Ñтомакот кога ни вели дека Ñме Ñити, ама затоа, Ñкоро Ñекогаш им веруваме на очите, оÑобено ако јадењето е Ñервирано на начин што ни Ñе допаѓа. Целиот контекÑÑ‚ во кој конÑумираме храна влијае на нашето физичко но и ментално здравје.
Така, периодите од денот во кои Ñе храниме, Ñо кого го Ñподелуваме тоа иÑкуÑтво, каде Ñме во тој момент, Ñе фактори од кои завиÑи дали добро ќе ги метаболираме хранливите ÑоÑтојки кои ги внеÑуваме. Се разбира дека контекÑтуализација во која Ñе чувÑтвуваме добро и опуштено, Ñигурни во Ñебе дека нема да Ñе здебелиме ако Ñи дозволиме нешто пржено, уживаме во Ñекој залак, ќе Ñе рефлектира позитивно на целокупното наше битие, а оÑобено на емотивниот аÑпект. Тоа Ñе мали ритуали кои ни даваат ÑмиÑол, во кои не ноÑиме маÑки и не Ñе преправаме дека Ñме нешто што не Ñме, и Ñекако дека тоа позитивно ќе Ñе одрази и на нашето чувÑтво за Ñамопочит и генерална ÑатиÑфакција во животот. Доколку имаме негативни миÑли, дека некое Ñочно парченце ÑвинÑко би не’ здебелило, би го зголемило бројот на маÑтите во крвта (а Ñе заборава на фактот дека маÑтите Ñе потребни за оптимално функционирање на метаболизмот), дека правиме нешто што е ,,неприÑтојно’’ што негативно ќе Ñе одрази на нашето здравје, ако го мразиме оброкот поради овие причини а длабоко го поÑакуваме, тогаш ваквите Ñтавови ќе Ñе одразат на целата здравÑтвена ÑоÑтојба на личноÑта.
Ðе би требало да заборавиме ниту на фактот дека луѓето Ñе под огромно влијание од Ñредината дури и кога Ñтанува збор за внеÑување храна. Овие процеÑи Ñе толку неÑвеÑни и толку одлучувачки за наÑ, што Ñекој поединец би требало да биде ÑвеÑен за тоа. Ðко Ñме опколени Ñо луѓе кои јадат повеќе од вообичаено, ако Ñе толерира гојазноÑта и не Ñе презема ништо во врÑка Ñо тоа, ако Ñе грицка поÑтојано и Ñе Ñтанува од кревет во доцните ноќни чаÑови за да Ñе ,,нападне’’ фрижидерот, тогаш и ние ќе го правиме иÑтото, одноÑно ќе ги преземеме и прифатиме оние навики кои Ñе толерираат во нашата Ñредина.
Ðекои Ñтудии покажуваат дека оÑобено жените Ñе подложни на ова. Во Ñекој Ñлучај, другарките ни Ñе најголеми подржувачи и најмногу не’ фалат, па ако тие ни кажат дека изгледаме добро во фуÑтан што ни е 2 броја помал, ќе го прифатиме тој Ñтав без око да ни трепне! ЕкÑпертите по маркетинг Ñе добро запознаени Ñо овие Ñоцијални однеÑувања и нивните ефекти Ñе кориÑтат во многу реклами и пропаганди поÑветени на конÑумирањето храна. Ðе Ñекоја храна која Ñодржи виÑок процент маÑнотии е лоша за нашето здравје, а Ñепак повеќето потрошувачи би избрале продукт Ñо етиката за ниÑка маÑленоÑÑ‚.
Од друга Ñтрана, ако храната Ñодржи помалку маÑнотии не значи дека Ñодржи и помалку калории и не значи дека поради тоа треба да ја внеÑуваме повеќе. Ðапротив, Ñклони Ñме да ја внеÑуваме повеќе поради заблуда дека е таа добра за наÑ. Луѓето кои Ñе на диета имаат Ñериозен проблем бидејќи Ñе бават Ñо храната повеќе од другите и оттука и’ поÑветуваат повеќе непродуктивно внимание. ОкупираноÑта Ñо храната е како Ñекоја друга опÑеÑија – не оÑтава проÑтор, ниту време да поÑветиме ментално внимание на нешто друго. Ðко одредена храна Ñодржи етиката на која пишува дека тој производ е здрав, 35% од Ð½Ð°Ñ Ñе Ñклони да изедат повеќе од неа! Лошото раÑположение не’ тера да јадеме лоша храна, но и лошата храна предизвикува во Ð½Ð°Ñ Ð»Ð¾ÑˆÐ¾ раÑположение.
КомпулÑивното грицкање или фазата ,,морам да изедам чоколадо!’’, или Ñтанувањето навечер, откако цел ден Ñте Ñе воздржувале од прекумерно јадење, и ништење на Ñе’ што фрижидерот Ñодржи, и те како предизвикува Ñерија негативни емоции кои Ñе надоврзуваат една врз друга. ПретпоÑтавувам Ñе’ започнува Ñо грижа на ÑовеÑÑ‚, ђтрв да Ñе проба, да Ñе каÑне, да Ñе дојаде поÑледното залче што три Ñаати отпоÑле Ñе’ уште ви предизвикува мачнина; потоа доаѓа негативната перцепција за Ð½Ð°Ñ Ñамите, прекорувањето зошто не Ñме покажале карактер кога требало, прекорување за ÑопÑтвената попуÑтливоÑÑ‚, брзо донеÑената решителноÑÑ‚ дека дефинитивно ќе Ñторите нешто во врÑка Ñо тоа, Ñлична борба неколкуте наредни дена, и Ñекако, на крај, Ñе наоѓате на Ñамиот почеток, а веќе Ñте поминале недели или меÑеци во решавањето на тоа клучно прашање.
Ваквите чувÑтва и Ñтрани нутрициониÑтички навики понатаму ќе имаат уште поголеми поÑледици и во некои Ñлучаи можат да ги преминат границите и да имаат фатални поÑледици, Ñкраја да е! Ðешто на што Ñме толку навикнити и што ни е реално неопходно Ñтанува долгорочен Ñекојдневен проблем, и единÑтвено што Ñме уÑпеале да направиме е што Ñме Ñе впуштиле во потфат кој Ð½Ð°Ñ Ð½Ðµ’ конÑумира целоÑно, како битие; Ñме направиле каша попара од Ð½Ð°Ñ Ñамите и нашата личноÑÑ‚. Од друга Ñтрана, некои иÑтражувања докажуваат дека луѓето кои генерално јадат здрава храна Ñе и здрави личноÑти во комплетна ÑмиÑла на зборот.
Овошјето и зеленчукот во Ñвежа форма, не Ñе Ñамо здрави за нашиот метаболизам и ÑоÑтојбата на дигеÑтивниот ÑиÑтем, тие Ñе кориÑни и за нашата општа доброÑоÑтојба. Се Ñмета дека овие луѓе имаат оптимиÑтички и здрав начин на поÑматрање на работите. КонÑументите на Ñвежи производи иÑто така имаат позитивно видување за нивното тело, оттука и нивната Ñамодоверба но и целокупниот Ñветоглед Ñе движи во позитивна наÑока. Кај нив не поÑтојат тие поÑтојано опÑеÑивни миÑли за тоа колку калории а колку маÑти Ñе внеÑува денеÑ. Тие едноÑтавно внеÑуваат, метаболираат и продолжуваат понатаму.
Тие не трошат време на мерење калории на Ñекој производ, немаат грижа на ÑовеÑÑ‚ по изеденото чоколадо, Ñи дозволуваат од време на време да Ñе впуштат во гурманÑки екÑурзии и продолжуваат понатаму Ñо животот. Тие не прават фетиш од нешто што Ñе подразбира дека ни треба, не го поÑветуваат целото нивно време на изнаоѓање виÑтинÑки ,,здрави’’ прехрамбени производи. ИÑто така, кај нив поÑтои неÑвеÑниот механизам, дека јадењето Ñвежо овојшје и зеленчук денеÑ, ќе резултира Ñо позитивно раÑположение утре.
Кога Ñтанува збор за нашите прехрамбени навики, треба да Ñе има на ум и фактот дека не Ñамо што конÑумираме храна, туку внеÑуваме идеи во нашето тело! Одредени иÑтражувачи Ñметаат дека најважниот конÑтруктивен елемент во нутрициониÑтичкиот метаболизам е одноÑÑ‚ што го имаме кон храната. Овој Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð½Ðµ Ñе базира Ñамо на ÑопÑтвените Ñтавови и гледишта, туку во многу Ñлучаи, во поголема или помала мера, Ñе базира и на општеÑтвено уÑтоличените норми и навики кои ги имаме во Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ Ð½Ð° тоа кога јадеме, што, Ñо кого, како, какви ритуали имаме или не за време на некој ручек или вечера, што Ñе Ñмета за прифатливо јадење од кого (затоа мажите во реÑторани нарачуваат Ñтекови, а жените Ñалати), како не’ учеле бабите што е добро а што не е за јадење и ред други општеÑтвено предизвикани околноÑти и неÑвеÑни конвенции.
Личниот Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ храната е Ñумата од нашите најинтимни миÑли и чувÑтва во врÑка Ñо она што го јадеме. Ðко замиÑлиме дека пред Ð½Ð°Ñ Ð¸Ð¼Ð° две идентични порции, нема да има двајца луѓе на планетава кои еднакво ќе изреагираат на она што го гледаат, тие ќе имаат различни чувÑтва и различно ќе ја доживуваат понудената храна. Оттука, тие и различно ќе ја метаболираат и на различен начин ќе ги иÑкориÑтат хранливите ÑоÑтојки од неа. Ова понатаму, влијае на поединечната телеÑна тежина, оваа пак влијае на перцепцијата која ја имаме за Ð½Ð°Ñ Ñамите, ова пак влијае на менталната Ñлика... и веројатно веќе го Ñфатите Ñинџирот на одноÑи и причини и поÑледици. Еден илуÑтративен пример би бил Ñледниов: замиÑлете Ñи благо Ñтопен чоколаден Ñладолед и како имате огромна желба да одлижете од тој ладен крем, па потоа да Ñи продолжите Ñо комбинацијата малку корнет малку Ñладодел, и Ñе така полека, до крај, дури го Ñнема.
Во овој Ñлучај, хипоталамуÑот (оној дел од мозокот што контролира глад, жед, телеÑна температура, Ñон и одредени наÑледни однеÑувања) ќе ја протолкува ваквата ÑоÑтојба како позитивна информација, бидејќи реално задоволÑтвото од лижењето на ваквиот Ñладолед не Ñе разлкува по хемиÑки ÑоÑтав од некое инакво задоволÑтво, и ќе ја препрати до дигеÑтивните органи. Овие пак, ќе почнат да работат од ќеф, ќе го Ñтимулираат варењето на храната, ќе ја изметаболираат темелно, што значи дека хранливите ÑоÑтојки ќе Ñе иÑкориÑтат макÑимално, а впрочем и калориите ќе Ñе Ñогорат како што треба. Ðо тука повторно има едно големо ,,ÐО’’ – ако претходно Ñпоменатиот Ñладолед ве доведува до иÑкушение, па Ñе думате дали да го или дали да го не, чувÑтвувате вина или грижа на ÑовеÑÑ‚, хипоталамуÑот ќе го Ñфати ова како негативна информација и ќе прати инхибиторÑки Ñигнали до дигеÑтивните органи.
Овие пак, ќе Ñе пазат како ќе работат, нема да ги иÑкориÑтат нивните потенцијали макÑимално, и Ñладоледот нема да заврши како разграден продукт. Уште повеќе, инхибиторÑките Ñигнали во нервниот ÑиÑтем ќе доведат до Ñмалување на капацитетот за метаболирање, па така она што не чини од Ñладоледот ќе заврши како маÑни наÑлаги. Оттука, многу е важно да Ñе Ñфати дека миÑлите што ги имаме, гаиме, негуваме и воÑтануваме во врÑка Ñо она што го јадеме, Ñе претвора во биолошко-физиолошка реалноÑÑ‚ во нашето тело преку работата на централниот нервен ÑиÑтем. Ðервниот ÑиÑтем не прави разлика меѓу реална или замиÑлена опаÑноÑÑ‚, ниту прави разлика помеѓу кокаин и чоколадо. Секоја негативна миÑла, чувÑтво на Ñрам од ÑопÑтвеното тело кое може да Ñе нагрди од лоша храна, било каков Ñуд или предраÑуда поврзана Ñо конÑумирањето храна, мозокот го толкува како ÑÑ‚Ñ€ÐµÑ Ñ„Ð°ÐºÑ‚Ð¾Ñ€.
Тоа значи дека, можете да го јадете најздравиот оброк, но ако тој е проÑледен или му претходат токÑични миÑли, тогаш и варењето на храната ќе биде буквално токÑично, бидејќи недоволно иÑкориÑтените прехрамбени производи отпуштаат вид отрови во нашето тело, па тие понатаму Ñе таложат како маÑти и целулит, а тоа е токму она што не’ учи Ñовремената култура да го одбегнеме! Спротивно на ова, можете да му Ñе препуштите на најкалоричниот оброк и Ñо воÑхитување да ги голтате залаците, и ако вашето Ñрце и глава Ñе на виÑтинÑкото меÑто, хранливоÑта која ви е потребна од вашето јадење ќе биде поцелоÑно иÑкориÑтена и нема да ви предизвикува целулитни главоболки.
Гледаме дека навиките, пÑихолошките предиÑпозиции и општеÑтвените норми Ñе огромен дел од кулинарÑката култура, но Ñе и темел на личниот Ð¾Ð´Ð½Ð¾Ñ ÐºÐ¾Ð½ она што го јадеме. Во крајна линија, го јадеме она што Ñме, а храната ни враќа на начин на кој ние ја третираме неа. Од друга Ñтрана, некој рецепт, или одлично подготвен оброк може да Ñе Ñпореди Ñо форма на уметноÑÑ‚. Ðекој имал концепт што и како да иÑкомбинира, внимавал како ги кориÑти зачините и во кој ÑоодноÑ, размиÑлувал кое вино најдобро би го придружувало оброкот, и кој деÑерт најдобро му ,,лежи’’; некој го готвел тој оброк Ñо љубов и внимание, му поÑветил нежноÑÑ‚ и креативноÑÑ‚, ја внел идејата дека и други ќе уживаат во иÑтото јадење и Ñоздал ремек дело, без разлика дали е рецепт од реÑторан Ñо 5 ѕвездички или домашно подготвен ручек.
Зар не заÑлужува целата оваа храна на Ñветот, и Ñите овие егзотични и помалку провокативни рецепти да им Ñе поÑветиме како што заÑлужуваат?! Зар Ñите тие мирудии, комбинации на невозможни вкуÑови, кои Ñе огледало не Ñамо на одредена култура и традиција, туку и актуелен обид да Ñе екÑпериментира и одново Ñоздава Ñо нив, не заÑлужуваат должно внимание, и љубов и почит кога Ñе конÑумираат? Она што го правиме кога јадеме вÑушноÑÑ‚ Ñи го правиме на Ð½Ð°Ñ Ñамите, и оттука лично не ја разбирам потребата за идеална тежина, иделен изглед и идеално здравје.
Здрави Ñме во онаа мера во која Ñе однеÑуваме кон Ð½Ð°Ñ Ñамите здраво. Животот ни го подарил она прекраÑно нешто наречено храна, зар уживањето во неа треба да Ñе заборави на Ñметка на различни ,,здрави’’ препарати, или квази-нутрициониÑти кои ќе ве убедат дека е докажано на пример, дека жалфијата го забавува процеÑот на Ñтареење? По мене, и таа една брчка плуÑ, и тоа едно килце Ð¿Ð»ÑƒÑ Ð½Ð° колковите, и целулитот кој знае да Ñе појави и да не’ заÑрами, Ñе доказ дека знаеме да јадеме, дека знаеме да уживаме и оттука знаеме и да живееме...Затоа од љубов кон животот, дајте и’ малку љубов и на храната, и таа ќе ве Ñака подеднакво многу!
- Свадби
- Man’s style
- ÐЕГОВОТО ВЕЛИЧЕСТВО- МЕÐИ
- How not to live
- Bar CODE br.7





Коментари (0 Пратено):
Прати го коментарот