Почетна | Списание | Внимавај што ќе помислиш, можеби ќе го изедеш!

Внимавај што ќе помислиш, можеби ќе го изедеш!

Големина на фонт: Decrease font Enlarge font
image

Можете да го јадете најздравиот оброк, но ако тој е проследен или му претходат токсични мисли,

тогаш и варењето на храната ќе биде буквално токсично бидејќи недоволно искористените прехрамбени производи отпуштаат вид отрови во нашето тело, па тие понатаму се таложат како масти и целулит, а тоа е токму она што не’ учи современата култура да го одбегнеме!


Во очи на празниците за време на кои се јаде повеќе од она што сечиј желудник може да собере, ние како народ, а верувам и многу  други народи, се опседнуваме со храна до тој степен што се преработуваат тони пиперки, се конзервираат тегли и тегли туршии, се прават огромни подготовки, па дури и се товат прасиња, се’, само да има доволно храна за време на празниците. Ваквото однесување ме тера на размислување . Хранењето е нешто што рутински го правиме. Понекогаш, кога сме преокупирани со други работи, храната се сведува на нешто толку вообичеано и неважно, толку попатно, што не ни помниме што сме јаделе, ниту со кого, а уште помалку сме одвоиле време да уживаме во нејзиното консумирање.

Во такви моменти се снаоѓаме со геврек од улица, сендвич кој нема никаков вкус, чоколатце, што и да е, па дури и кафе со многу шлаг, само колку ,,желудникот да не работи на празно’’.  Јадењето го сведуваме на нешто толку банално бидејќи ни одзема врeме од други поважни работи. Од друга страна, не постои ниту еден битен момент во нашиот живот кој не бил пропратен од длабоко промислено мени, традиционални рецепти и адети, соодветни мезиња за соодветни пригоди и ред други протоколи. Оттука, можеме да претпоставиме дека храната, како неизоставен дел од нашите потреби и навики, и нашиот однос кон неа не е само едноставо задоволување на физиолошките потреби, туку е и неизоставен дел од тоа кои сме, од нашето и ментално и психолошко битие, од нашиот однос кон нас самите.

Некогаш, и’ придаваме големо значење бидејќи го менува нашето расположение, не’ спасува од депресивни или тажни мисли, му дава значење на нашиот живот кога ја делиме со луѓето кои ни се важни, но храната има и темна и не толку популарна страна кога некои граници се преминуваат. Кога храната станува опсесија, влегуваме во борба со нас самите, се трудиме да изгубиме неколку килограми а влегуваме во магичен круг на не-решавање на суштината на проблемот. Некои култури имаат изразено фетишизен однос кон храната. На пример, Јапонците и Французите, имаат исклучително хедонистички контекст кога консумираат храна, иако можеби оние источњаците се далеку поперверзни; но Американците на пример, тотално ја побркале работата.

Имено, во нивната култура, здравата храна и здравиот и млад изглед се во постојана конфронтација со брзата храна, огромниот број на морбидно дебели, константните емисии за здрава исхрана и неможноста да се изборат со тој проблем. Колку повеќе се преокупираат со храна толку повеќе се појавуаат проблеми кои се поврзани со неа. Ситуацијата дури може да биде и загрижувачки алармантна кога во предвид се земаат сите оние млади луѓе со тела на моржови, и потоа сите оние останати со тела на Памела Андерсон и години на Клинт Иствуд.

Кога станува збор за тоа како ја третираме храната, треба да имаме на ум дека и таа не’ третира нас. И тоа не во моментот кога ја јадеме, туку уште и порано, во моментот кога мислисме на неа, кога се прашуваме што да јадеме а што би било добро за нас. И уште нешто, некогаш не му веруваме на стомакот кога ни вели дека сме сити, ама затоа, скоро секогаш им веруваме на очите, особено ако јадењето е сервирано на начин што ни се допаѓа. Целиот контекст во кој консумираме храна влијае на нашето физичко но и ментално здравје.

Така, периодите од денот во кои се храниме, со кого го споделуваме тоа искуство, каде сме во тој момент, се фактори од кои зависи дали добро ќе ги метаболираме хранливите состојки кои ги внесуваме. Се разбира дека контекстуализација во која се чувствуваме добро и опуштено, сигурни во себе дека нема да се здебелиме ако си дозволиме нешто пржено, уживаме во секој залак, ќе се рефлектира позитивно на целокупното наше битие, а особено на емотивниот аспект. Тоа се мали ритуали кои ни даваат смисол, во кои не носиме маски и не се преправаме дека сме нешто што не сме, и секако дека тоа позитивно ќе се одрази и на нашето чувство за самопочит и генерална сатисфакција во животот. Доколку имаме негативни мисли, дека некое сочно парченце свинско би не’ здебелило, би го зголемило бројот на мастите во крвта (а се заборава на фактот дека мастите се потребни за оптимално функционирање на метаболизмот), дека правиме нешто што е ,,непристојно’’ што негативно ќе се одрази на нашето здравје, ако го мразиме оброкот поради овие причини а длабоко го посакуваме, тогаш ваквите ставови ќе се одразат на целата здравствена состојба на личноста.

Не би требало да заборавиме ниту на фактот дека луѓето се под огромно влијание од средината дури и кога станува збор за внесување храна. Овие процеси се толку несвесни и толку одлучувачки за нас, што секој поединец би требало да биде свесен за тоа. Ако сме опколени со луѓе кои јадат повеќе од вообичаено, ако се толерира гојазноста и не се презема ништо во врска со тоа, ако се грицка постојано и се станува од кревет во доцните ноќни часови за да се ,,нападне’’ фрижидерот, тогаш и ние ќе го правиме истото, односно ќе ги преземеме и прифатиме оние навики кои се толерираат во нашата средина.

Некои студии покажуваат дека особено жените се подложни на ова. Во секој случај, другарките ни се најголеми подржувачи и најмногу не’ фалат, па ако тие ни кажат дека изгледаме добро во фустан што ни е 2 броја помал, ќе го прифатиме тој став без око да ни трепне! Експертите по маркетинг се добро запознаени со овие социјални однесувања и нивните ефекти се користат во многу реклами и пропаганди посветени на консумирањето храна. Не секоја храна која содржи висок процент маснотии е лоша за нашето здравје, а сепак повеќето потрошувачи би избрале продукт со етиката за ниска масленост.

Од друга страна, ако храната содржи помалку маснотии не значи дека содржи и помалку калории и не значи дека поради тоа треба да ја внесуваме повеќе. Напротив, склони сме да ја внесуваме повеќе поради заблуда дека е таа добра за нас. Луѓето кои се на диета имаат сериозен проблем бидејќи се бават со храната повеќе од другите и оттука и’ посветуваат повеќе непродуктивно внимание. Окупираноста со храната е како секоја друга опсесија – не остава простор, ниту време да посветиме ментално внимание на нешто друго. Ако одредена храна содржи етиката на која пишува дека тој производ е здрав, 35% од нас се склони да изедат повеќе од неа! Лошото расположение не’ тера да јадеме лоша храна, но и лошата храна предизвикува во нас лошо расположение.

Компулсивното грицкање или фазата ,,морам да изедам чоколадо!’’, или станувањето навечер, откако цел ден сте се воздржувале од прекумерно јадење, и ништење на се’ што фрижидерот содржи, и те како предизвикува серија негативни емоции кои се надоврзуваат една врз друга. Претпоставувам се’ започнува со грижа на совест, с’трв да се проба, да се касне, да се дојаде последното залче што три саати отпосле се’ уште ви предизвикува мачнина; потоа доаѓа негативната перцепција за нас самите, прекорувањето зошто не сме покажале карактер кога требало, прекорување за сопствената попустливост, брзо донесената решителност дека дефинитивно ќе сторите нешто во врска со тоа, слична борба неколкуте наредни дена, и секако, на крај, се наоѓате на самиот почеток, а веќе сте поминале недели или месеци во решавањето на тоа клучно прашање.

Ваквите чувства и страни нутриционистички навики понатаму ќе имаат уште поголеми последици и во некои случаи можат да ги преминат границите и да имаат фатални последици, скраја да е! Нешто на што сме толку навикнити и што ни е реално неопходно станува долгорочен секојдневен проблем, и единствено што сме успеале да направиме е што сме се впуштиле во потфат кој нас не’ консумира целосно, како битие; сме направиле каша попара од нас самите и нашата личност. Од друга страна, некои истражувања докажуваат дека луѓето кои генерално јадат здрава храна се и здрави личности во комплетна смисла на зборот.

Овошјето и зеленчукот во свежа форма, не се само здрави за нашиот метаболизам и состојбата на дигестивниот систем, тие се корисни и за нашата општа добросостојба. Се смета дека овие луѓе имаат оптимистички и здрав начин на посматрање на работите. Консументите на свежи производи исто така имаат позитивно видување за нивното тело, оттука и нивната самодоверба но и целокупниот светоглед се движи во позитивна насока. Кај нив не постојат тие постојано опсесивни мисли за тоа колку калории а колку масти се внесува денес. Тие едноставно внесуваат, метаболираат и продолжуваат понатаму.

Тие не трошат време на мерење калории на секој производ, немаат грижа на совест по изеденото чоколадо, си дозволуваат од време на време да се впуштат во гурмански ексурзии и продолжуваат понатаму со животот. Тие не прават фетиш од нешто што се подразбира дека ни треба, не го посветуваат целото нивно време на изнаоѓање вистински ,,здрави’’ прехрамбени производи. Исто така, кај нив постои несвесниот механизам, дека јадењето свежо овојшје и зеленчук денес, ќе резултира со позитивно расположение утре.

Кога станува збор за нашите прехрамбени навики, треба да се има на ум и фактот дека не само што консумираме храна, туку внесуваме идеи во нашето тело! Одредени истражувачи сметаат дека најважниот конструктивен елемент во нутриционистичкиот метаболизам е одност што го имаме кон храната. Овој однос не се базира само на сопствените ставови и гледишта, туку во многу случаи, во поголема или помала мера, се базира и на општествено устоличените норми и навики кои ги имаме во однос на тоа кога јадеме, што, со кого, како, какви ритуали имаме или не за време на некој ручек или вечера, што се смета за прифатливо јадење од кого (затоа мажите во ресторани нарачуваат стекови, а жените салати), како не’ учеле бабите што е добро а што не е за јадење и ред други општествено предизвикани околности и несвесни конвенции.

Личниот однос кон храната е сумата од нашите најинтимни мисли и чувства во врска со она што го јадеме. Ако замислиме дека пред нас има две идентични порции, нема да има двајца луѓе на планетава кои еднакво ќе изреагираат на она што го гледаат, тие ќе имаат различни чувства и различно ќе ја доживуваат понудената храна. Оттука, тие и различно ќе ја метаболираат и на различен начин ќе ги искористат хранливите состојки од неа. Ова понатаму, влијае на поединечната телесна тежина, оваа пак влијае на перцепцијата која ја имаме за нас самите, ова пак влијае на менталната слика... и веројатно веќе го сфатите синџирот на односи и причини и последици. Еден илустративен пример би бил следниов: замислете си благо стопен чоколаден сладолед и како имате огромна желба да одлижете од тој ладен крем, па потоа да си продолжите со комбинацијата малку корнет малку сладодел, и се така полека, до крај, дури го снема.

Во овој случај, хипоталамусот (оној дел од мозокот што контролира глад, жед, телесна температура, сон и одредени наследни однесувања) ќе ја протолкува ваквата состојба како позитивна информација, бидејќи реално задоволството од лижењето на ваквиот сладолед не се разлкува по хемиски состав од некое инакво задоволство, и ќе ја препрати до дигестивните органи. Овие пак, ќе почнат да работат од ќеф, ќе го стимулираат варењето на храната, ќе ја изметаболираат темелно, што значи дека хранливите состојки ќе се искористат максимално, а впрочем и калориите ќе се согорат како што треба. Но тука повторно има едно големо ,,НО’’ – ако претходно споменатиот сладолед ве доведува до искушение, па се думате дали да го или дали да го не, чувствувате вина или грижа на совест, хипоталамусот ќе го сфати ова како негативна информација и ќе прати инхибиторски сигнали до дигестивните органи.

Овие пак, ќе се пазат како ќе работат, нема да ги искористат нивните потенцијали максимално, и сладоледот нема да заврши како разграден продукт. Уште повеќе, инхибиторските сигнали во нервниот систем ќе доведат до смалување на капацитетот за метаболирање, па така она што не чини од сладоледот ќе заврши како масни наслаги. Оттука, многу е важно да се сфати дека мислите што ги имаме, гаиме, негуваме и востануваме во врска со она што го јадеме, се претвора во биолошко-физиолошка реалност во нашето тело преку работата на централниот нервен систем. Нервниот систем не прави разлика меѓу реална или замислена опасност, ниту прави разлика помеѓу кокаин и чоколадо. Секоја негативна мисла, чувство на срам од сопственото тело кое може да се нагрди од лоша храна, било каков суд или предрасуда поврзана со консумирањето храна, мозокот го толкува како стрес фактор.

Тоа значи дека, можете да го јадете најздравиот оброк, но ако тој е проследен или му претходат токсични мисли, тогаш и варењето на храната ќе биде буквално токсично, бидејќи недоволно искористените прехрамбени производи отпуштаат вид отрови во нашето тело, па тие понатаму се таложат како масти и целулит, а тоа е токму она што не’ учи современата култура да го одбегнеме! Спротивно на ова, можете да му се препуштите на најкалоричниот оброк и со восхитување да ги голтате залаците, и ако вашето срце и глава се на вистинското место, хранливоста која ви е потребна од вашето јадење ќе биде поцелосно искористена и нема да ви предизвикува целулитни главоболки.

Гледаме дека навиките, психолошките предиспозиции и општествените норми се огромен дел од кулинарската култура, но се и темел на личниот однос кон она што го јадеме. Во крајна линија, го јадеме она што сме, а храната ни враќа на начин на кој ние ја третираме неа. Од друга страна, некој рецепт, или одлично подготвен оброк може да се спореди со форма на уметност. Некој имал концепт што и како да искомбинира, внимавал како ги користи зачините и во кој сооднос, размислувал кое вино најдобро би го придружувало оброкот, и кој десерт најдобро му ,,лежи’’; некој го готвел тој оброк со љубов и внимание, му посветил нежност и креативност, ја внел идејата дека и други ќе уживаат во истото јадење и создал ремек дело, без разлика дали е рецепт од ресторан со 5 ѕвездички или домашно подготвен ручек.

Зар не заслужува целата оваа храна на светот, и сите овие егзотични и помалку провокативни рецепти да им се посветиме како што заслужуваат?! Зар сите тие мирудии, комбинации на невозможни вкусови, кои се огледало не само на одредена култура и традиција, туку и актуелен обид да се експериментира и одново создава со нив, не заслужуваат должно внимание, и љубов и почит кога се консумираат? Она што го правиме кога јадеме всушност си го правиме на нас самите, и оттука лично не ја разбирам потребата за идеална тежина, иделен изглед и идеално здравје.

Здрави сме во онаа мера во која се однесуваме кон нас самите здраво. Животот ни го подарил она прекрасно нешто наречено храна, зар уживањето во неа треба да се заборави на сметка на различни ,,здрави’’ препарати, или квази-нутриционисти кои ќе ве убедат дека е докажано на пример, дека жалфијата го забавува процесот на стареење? По мене, и таа една брчка плус, и тоа едно килце плус на колковите, и целулитот кој знае да се појави и да не’ засрами, се доказ дека знаеме да јадеме, дека знаеме да уживаме и оттука знаеме и да живееме...Затоа од љубов кон животот, дајте и’ малку љубов и на храната, и таа ќе ве сака подеднакво многу!

Додади во: Add to Facebook Facebook | Add to Twitter Twitter Digg this story Digg | Post to Myspace Myspace | Add to Yahoo MyWeb Yahoo MyWeb |

Коментари (0 Пратено):

Прати го коментарот comment

Внесето го кодот од сликата: